Սառույցը նույնպես նվագում է, ապացուցում են նորվեգացի երաժիշտները, որոնք երաժշտական համար են ցուցադրել սառույցից պատրաստված գործիքներով: Այս մասին տեղեկանում ենք Euromag.com կայքից:

Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի ուսանողներ Մանեն («Ադապտացիա»), Շուշան Ստեփանյանը («Thank you») ու Գարուշ Ղազարյանը («Me») մասնակցել են օրերս Մոլդովայի մայրաքաղաք Քիշնևում կայացած «Կլասսֆեստ» միջազգային ուսանողական կինոփառատոնին:

Երևանի քաղաքապետարանի ենթակայության տակ գործող Պատանի հանդիսատեսի թատրոնը նոր տնօրեն ունի: Տնօրենի պաշտոնի համար հայտարարված մրցույթին մասնակցել են երկու թեկնածու:

«Եվրատեսիլ 2019» երգի միջազգային մրցույթի երկրորդ կիսաեզրափակիչի բացումն արեց Հայաստանի պատվիրակը՝ Սրբուկը։

Մայիսի 16-ին Հայաստանի պետական սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ հանդես եկավ հանրահայտ դաշնակահարուհի Վալենտինա Բաբորը։ Դիրիժոր Սերգեյ Սմբատյանի ղեկավարությամբ նվագախումբը ներկայացրեց Ֆրեդերիկ Շոպենի Դաշնամուրի թիվ 1 կոնցերտը։

«Իրատեսի» հյուրը արձակագիր ՄՀԵՐ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆՆ է: Զրույցի առանցքում գրականությունն է, նաև՝ ազգային խնդիրներ, հասարակական ճիշտ և սխալ ընկալումներ, հասարակական-քաղաքական վայրիվերումներ՝ 90-ականներից մինչև մեր օրերը:

Կներե՛ք, նախ ճշտենք վերնագիրը: Ոչ թե աշխարհի, այլ տիեզերքի: Այո, այո: Ամբողջ, անսահմա՜ն ՏԻԵԶԵՐՔԻ: Ես հասկանում եմ, հիմա կասեք, թե աշխարհում հազարավոր, միլիոնավոր մարդիկ կան, որ անպայման ինձնից ավելի դժբախտ կլինեն…

Օրեր առաջ մամուլում կարդացի, որ Շվեյցարիայի Զոլոտուռն քաղաքում կայացել է թուրք-ադրբեջանական մշակույթի կենտրոնի բացման արարողությունը: Ծիծաղելի է, չէ՞: Ես էլ մի լավ ծիծաղեցի, բայց անակնկալ հիշելով մեր մշակույթի պատասխանատուներին, քիչ էր մնում լաց լինեի:

2012-ին հրապարակ իջավ «Կայարան գրական հանդես» տարեգիրքը: Հրապարակ իջավ և պահպանեց գրավյալ դիրքը ներկա գրական-մշակութային հայկական կյանքում: Գրավյալ դիրք: Միայն այսպես, ոչ ավելի, ոչ պակաս, զի երբ երկրի պետական ատյանների համար ազգային մշակույթն ու արվեստը հարված են գոտկատեղից վար, և երբ ինչ-որ դավադիր գործընթացների արդյունքում քարոզվում, նյութականացվում և հասարակության ու ժամանակի պարանոցին են փողկապվում հիմնականում ապազգայինն ու հակահանրայինը, գրականության մշակները կամա-ակամա (ավելի հաճախ՝ կամա) ստանձնում են դիրքապահ զինվոր-սպայի դերը՝ համապատասխան դիրք-ամրոցում:

Ժամանակին ունեինք Լեզվի տեսչություն, որը թեպետ մասամբ, բայց գիտեր, թե ինչի համար է ստեղծված, իսկ այժմ դրա ստվերն անգամ չի նկատվում, և մենք ստիպված ենք հետևել անաղարտ հայերենի սրտի աշխատանքն արձանագրող սարքին միայն։